niedziela, 22 grudnia 2013

Kokosanki - smak z dzieciństwa.

Jak byłam mała, to... Nie mogę powiedzieć, że nie było dużo słodyczy. Nawet w okresie kartek na cukier w moim domu były. Cud, że nie toczyłam się niczym pączek, co więcej - nawet nie miałam nadwagi. Może dlatego, że trzeba było je zrobić w domu, a co za tym idzie, nie były dostępne w nadmiarze.
Czasami kupowało się kokosanki. W cukierni. Nieczęsto. Nie pamiętam, czy z powodu ich ceny, czy raczej braku dostępności. Były pyszne. Potrafiłabym ich zjeść całkiem sporo. Zawsze miałam z nimi związane uczucie niedosytu.
Zaczęłam gotować, potem piec. Wspomnienie kokosanek kusiło, by odtworzyć przepis, by zrobić je w domu. Takie, jak z cukierni. Próbowałam, szukałam i... wychodziły smaczne, ale nie do końca to samo. Właściwie straciłam nadzieję. Przestałam próbować.
 Zrobiłam ajerkoniak i znowu zostało mi mnóstwo białek. Wpadł mi w oko przepis Pawła Małeckiego na kokosanki. Zmniejszyłam tylko ilość cukru (bardzo zmniejszyłam,  i tak wyszły słodkie). W jakim szoku byłam, gdy odnalazłam zapamiętany smak z dzieciństwa! Wystarczyło tylko składniki wymieszać w misce trzymanej na parze...



Kokosanki

składniki:
  • 5 białek (ze średnich jajek)
  • 9 łyżek cukru (ok. 130 g)
  • 1 łyżka cukru z wanilią
  • 200 g wiórków kokosowych 
Do garnka wlać wodę tak, aby postawiona na nim miska jej nie dotykała. Zagotować i zmniejszyć ogień. Ustawić miskę (używam metalowej), wsypać cukier, wiórki i wlać białka. Mieszać do uzyskania gęstej, jednolitej masy. Odstawić do ostygnięcia.
Piekarnik rozgrzać do 170 stopni (z termoobiegiem, bez do 180).
Blachę wyłożyć papierem do pieczenia (bądź matą silikonową) i łyżką układać na niej porcje masy (można też włożyć do rękawa i fantazyjnie wyciskać). Piec ok. 12-16 minut do lekkiego przyrumienienia. Studzić na kratce. Najlepsze tego samego dnia, ale można też przechowywać parę dni w puszce (troszkę gorsze, ale i tak nikt nimi nie gardzi ;) ).
Wyszło mi 30 sporych kokosanek.



Mam jeszcze jedno marzenie smaku z dzieciństwa. Ciasteczka z ciasta makaronikowego z kremem orzechowym i polewą czekoladową. Coś pysznego.  Myślę, że nie odtworzę, bo wspomnienie już za bardzo się zatarło. Będę gonić krółiczka i nigdy go nie złapię. A może to o to chodzi? Żeby gonić? No ale ciastka?!!!

10 komentarzy:

  1. Kochana, czy mówisz o ciastkach z Hortexu ówczesnego? Zapomniałam, jak one się nazywały. Jakiś czas temu też próbowałam je odtworzyć, ale w końcu poszło w zapomnienie, poza tym z tych ciastek wyjadałam głównie orzechowego makaronika ;)

    OdpowiedzUsuń
  2. Ta krucha skorupka i pyszny kokosowy środek ! Tak - zdecydowanie smak dzieciństwa :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Pamiętam smak kokosanek. Miłe jest odtwarzanie takich znanych z dzieciństwa smaków. Ja tez mam pewne wspomnienie, którego nie jestem w stanie odtworzyć. I tez się zastanawiam....czy gonić króliczka ? Łączę się z Toba w tej sprawie ;D Pozdrawiam świątecznie-Tarzynko-wesołych świąt :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Hej Tarzynko-co tam u Ciebie ? Coś długo się nie odzywasz ?

    OdpowiedzUsuń
  5. śliczne i smakowite, no i czekam na makaroniki w czekoladzie, oby króliczek dał się złapać na chwilę :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Tarzynko, co się dzieje ? Gdzie jesteś ? Mam nadzieję, że wszystko w porządku

    OdpowiedzUsuń
  7. dzisiaj już marzec a tu cisza. Tarzynko, Tarznko odezwij się proszę

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Krysiu, dziękuję za te komentarze. Wszystko w porządku, tylko czasu brak.

      Usuń
  8. Też tu zaglądam i niepokoi mnie ta cisza. Liczę , że dasz znać.M.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Małgosiu, pochlebia mi, że zaglądasz. Zbieram się, zbieram i zebrać nie mogę. Może się wreszcie zmobilizuję i znajdę czas...

      Usuń

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...