środa, 25 stycznia 2012

Guacamole

Awokado. 
Wiecie, że polska nazwa to smaczliwka wdzięczna? Nie przyjęła się powszechnie, a szkoda. Prawda, że jest śliczna? Nazwa oczywiście, bo awokado do oszałamiających piękności raczej nie należy ;).  Gruszka aligatorowa pasuje bardziej :D. Też się niestety nie przyjęła. 


Jest tłuste. Nie szkodzi. To w większości tłuszcze jednonienasycone. Wręcz jest wskazane w diecie przeciwmiażdżycowej i zapobiega podwyższonemu ciśnieniu krwi. Co więcej tłuszcze te są łatwo przyswajalne. Jest zalecane dla osób chorujących na stłuszczenie wątroby. Bogate w witaminy z grupy B, E i K. No i ma 60% więcej potasu niż banany. Jest zatem sprzymierzeńcem tych, co ich skurcze łapią.  Jedzcie awokado, a już nie będziecie zrywać się w środku nocy i stawać na nodze z bolącą łydką.  Zawiera też miedź. Może zastępować masło. Ma w sobie tryptofan - substancję niezbędną do produkcji serotoniny, hormonu szczęścia. Jak dodacie do awokado cytrynę (witamina C jest niezbędna przy przemianie tryptofanu w serotoninę) to bez skurczy znajdziecie się w krainie szczęśliwości :D. 
A co najważniejsze jest smaczne. Po prostu na cienkiej kromce razowego chleba, pokropione cytryną, posolone i z odrobiną świeżo zmielonego pieprzu - pyszne. 
Szybko brązowieje, dlatego często towarzyszy mu cytryna.


Jak jeszcze mamy szalotkę,


ostrą paprykę,


pieprz,


i kolendrę,


to możemy zrobić 



Guacamole

Składniki:
  • 1 dojrzałe awokado
  • 1 mała cebulka szalotka (albo zwykła)
  • 1 ostra papryczka
  • 1 nieduży ząbek czosnku
  • 1/2 łyżki soku z cytryny
  • 1/4 łyżeczki soli
  • 1/2 łyżeczki zmielonej (albo utłuczonej w moździerzu) kolendry
  • 1/4 łyżeczki świeżo zmielonego pieprzu
  • ew. 1 łyżka posiekanych liści kolendry
Cebulkę obrać i drobno posiekać. Z papryczki usunąć nasiona i drobno posiekać. Czosnek przecisnąć przez praskę. Awokado przekroić, wyrzucić pestkę, obrać albo wydrążyć i rozgnieść widelcem. Dodać resztę składników, wymieszać.

Nie zapomnijcie o czosnku i soli:


W sezonie pomidorowym dodaję czasem obranego, pozbawionego pestek, pokrojonego na drobne kawałki pomidora. Zupełnie nie jest konieczny, ale urozmaica guacamole. Tyle, że chyba sezon awokadowy i pomidorowy nie bardzo się pokrywają :(. Z drugiej strony, czy awokado u nas ma jakiś sezon?

Jak kupicie twarde awokado, to włóżcie je do papierowej torebki i połóżcie najlepiej niedaleko jabłek. Dojdzie. Tylko musi być w miarę ciepło. W temperaturze poniżej 8 stopni nie dojrzewa.

środa, 18 stycznia 2012

Nalewka farmaceutów na dzień babci i dziadka.

Właściwie nie wiadomo, skąd się wzięła nazwa. Może dlatego, że pachnie trochę apteką? Ma piękny kolor i wyborny smak. Częstuję nią gości i nikt nie potrafi zgadnąć, z czego jest zrobiona.



Dzień babci, dzień dziadka. Już niedługo.
Nie mam jeszcze wnucząt - o mnie więc nie będzie. 
O dziadkach moich dzieci - może innym razem.
Babunia, dziadunio, ciepłe bambosze, bonżurka i kieliszeczek. "Dla zdrowia". 


Miałam ukochaną babcię.
Z każdym rokiem pielęgnuję o niej coraz bardziej idealne wspomnienie. 
Czasem opowiadam i z przerażeniem stwierdzam, że umykają mi szczegóły, coraz mniej mogę sobie przypomnieć, coraz bardziej obraz babci staje się niewyraźny.  
Miałam dziadusia, który był mi bliższy niż ten drugi, ale umarł za wcześnie, żeby stać się ukochany.  
Dziadkowie żyli na wschodzie Polski, tuż przy granicy. Byli urządzeni, mieli dzieci, przyjaciół, uporządkowany świat. I... wybuchła wojna i wywróciła wszystko do góry nogami. W średnim wieku zaczynali  od początku, pewnie niepewni co dalej, pewnie z zaburzonym poczuciem bezpieczeństwa. To tak mniej więcej, jakby mi chwilę temu świat się zawalił. Niewyobrażalne. Nigdy nie usłyszałam od nich słowa skargi, nie zauważyłam zgorzknienia. Za to słyszałam piękne historie z dzieciństwa i młodości. Coraz mniej mi ich zostało. Pamięć jest jednak ulotna....
Babcia uwielbiała tańczyć - mawiała, że takich bali jak przed wojną już nie ma.
Pielęgnuję historię, gdy jako młoda mężatka przyjechała za mężem do nadgranicznej Wilejki, gdzie on obejmował posadę agronoma powiatowego. Stacjonował tam pułk, a atrakcją karnawału był bal, który urządzał pułkownik. Savoir vivre wymagał więcej niż teraz. Z racji pozycji dziadków i państwa pułkownikowstwa bal mógł być rewizytą, nie wystarczyło po prostu zaproszenie. Konwenanse, konwenanse. Zachwyca mnie w tej historii, że pułkownik z żoną przyszli, gdy dziadków nie było, zostawili wizytówkę i wizyta została odhaczona. Zachwyca mnie też, że atrakcją wieczoru był walc, który pułkownik tańczył z wybraną przez siebie partnerką. Tańczyli sami, w trzeciej sali balowej (gdzie teraz są trzy sale balowe!!!) walca w lewo na lewo. Publiczność podziwiała, niektórzy zazdrościli. Dziadkowie poszli na bal, zostali przedstawieni, pułkownik zatańczył raz z babcią, dziadek raz z panią pułkownikową, wszyscy się świetnie bawili w podgrupach. Nadszedł czas walca... Podczas tego pierwszego balu dziadków wybranką pułkownika była moja babcia.
Ojejejej...    


Babcia lubiła alkohol, ale za mojej pamięci go nie piła (no może czasami malutko), bo serce... 
Pierwszy raz zrobiłam nalewkę farmaceutów, gdy już jej z nami nie było. Myślę, że by ją polubiła. I może by trunek nie dotrwał do teraz. Nie wiedziałabym jednak, że z każdym rokiem staje się coraz lepszy. Ma już prawie trzynaście lat, zostało bardzo mało i pora zrobić następny. 


Nalewka farmaceutów
Składniki:
  • 1 kg cytryn (najlepsze hiszpańskie lub argentyńskie - soczyste i mają mało pestek)
  • 1 kg cukru
  • 1 l spirytusu
  • 1 l mleka (tłuste, ale nie takie prosto od krowy - podobno się nie sprawdza)
  • 150 ml syropu z pędów sosny (opcjonalnie)
  • potrzebny jeszcze będzie duży, szczelnie zamykany słój o pojemności mniej więcej 3,5 - 4,5 l
Cytryny trzeba wyszorować szczotką mydłem, dobrze opłukać i obrać ze skóry i albedo (takie białe coś między żółtą skórką a błoną, ma w sobie goryczkę). Ja jeszcze przed obraniem moczę je przez dobę w zimnej wodzie - ułatwia to zdjęcie albedo. Jedną cienko obraną skórkę pokroić w paseczki i wrzucić do słoja. Cytryny pokroić w plastry, wyrzucić pestki (pozostawione dodają nalewce niefajnej goryczki) i też wrzucić do słoja. Zasypać cukrem. Zalać mlekiem i spirytusem. Ew. dolać syrop. Wszystko wymieszać. Mleko oczywiście się zetnie. Na początku wygląda to trochę jak jogurt z prześwitującymi plasterkami cytryny.
Trzymać w chłodnym, ciemnym miejscu. Ta nalewka lubi chłód, podobno można ją trzymać w spiżarce, lodówce, na balkonie lub w śniegu. Ja wybieram pierwszą opcję ;). Codziennie trzeba ją lekko wstrząsnąć. Po miesiącu podobno zaczną się pojawiać złote smugi (żadnych smug nie pamiętam), z czasem coraz więcej. Po dwóch można ją zacząć filtrować. To trochę karkołomne zadanie. Najlepsze są duże filtry do kawy (czwórki) i przelewowe naczynie (np. spory lejek) w którym można je umieścić. Wkładamy je do słoja lub butelki, wlewamy miksturę, przykrywamy czymś, żeby procenty nie uciekły i czekamy. Skapują klarowne krople.  Pamiętam, że wymagało to ode mnie cierpliwości ;). Filtry trzeba zmieniać. Zostaje w nich serek z procentami, który można zjeść jako deser lub dodać do wypieków. Podobno. Poprzednio wyrzuciłam go na kompost i miałam mocno wstawione psy ;). Zostają też nasączone alkoholem plasterki cytryn. Te można wykorzystać na przykład do ciasteczek.
 W tym momencie mam kłopot. Wg. jednych źródeł po dwóch tygodniach jest gotowa. I tak ją potraktowałam zeszłym razem. Była dobra. Z czasem zmieniała kolor i smak, ale cały czas zachowywała wyborną smakowitość. Wg. pana Karola Majewskiego właściciela firmy Nalewki Staropolskie należy przez dwa lata od czasu do czasują ją filtrować (z czasem wytrącają się osady)  aż stanie się krystalicznie czysta i czekać parę lat aż dojrzeje - co najmniej cztery.

Nalewki należy przechowywać w ciemnym miejscu. Np. w kredensie. Bo potrafią się zepsuć.  Jedna trzymana przeze mnie na szafce straciła smak. Nie powtarzam tego błędu Z karafek zaś wylatują procenty. Podaję w nich - wszak ma być ładnie i elegancko. Potem z powrotem przelewam do szczelnie zakręcanych butelek.
  
Voilà. Cytryny już się moczą.


Jeszcze się okaże, że zostanę babcią zanim nalewka będzie gotowa ;). Jeśli uwierzę, że najlepsza staje się po ok. 6 - 8 latach i będę cierpliwie czekać. No ale przecież trzeba próbować, czy to już wypić się da :D.

Na koniec nie mogłam się powstrzymać :D. Może moi dziadkowie balują gdzieś tam w niebieskiej tancbudzie?


Prawda, że piękny kicz?



środa, 11 stycznia 2012

Tycie, tyciutkie, tyciuteńkie...

Na Ulicy Sezamkowej była bajka o pewnej królewnie, która obiecała swojemu tacie królowi, że wyjdzie za mąż za tego, kto upiecze jej malutkie ciasteczko. Próbowali zmierzyć się z zadaniem różni książęta i królewicze, ciasteczka wychodziły smaczne, maleńkie, ale nie dość tycie. Nawet najmniejsze nie było dla królewny dość tyciutkie. Aż przyszedł Potwór Ciasteczkowy z upieczonym przez siebie tyciuteńkim ciasteczkiem.


Było perfekcyjne, takie jak królewna sobie wymarzyła. Potwór Ciasteczkowy nie był niestety wcale zainteresowany ożenkiem tylko ciasteczkiem. Ku rozpaczy królewny sam je zjadł. Wstrząsające.

Nie jestem królewną. Nigdy nią nie byłam. Wolę więcej ciasteczek.


I więcej...


Francuskie ciasteczka migdałowe
Składniki:
  • 1/2 kg mąki
  • 375 kg cukru
  • 100 g obranych migdałów
  • szczypta soli
  • 6 ml (trochę więcej niż łyżeczka albo dwie łyżeczki od kawy) proszku do pieczenia
  • 2 jajka
  • 150 g roztopionego masła
  • 1 łyżka rumu
Migdały dość grubo posiekać. Nie mielić. Mają być drobne wyraźne kawałeczki.
W misce wymieszać mąkę, proszek, sól, cukier i migdały. Wbić jajka, wlać masło i rum. Energicznie wyrobić gładkie, dość twarde ciasto.
Z ciasta utoczyć ruloniki wielkości parówek. Wstawić je do lodówki na 12 godzin. Albo do zamrażarki na 2 godziny. Lub na ile się chce. Na przykład na trzy miesiące. Wybieram wariant z zamrażarką ;). Ruloniki kroić na cienkie (1-2 mm) talarki, układać zachowując odstępy (ciasteczka trochę rosną) na blasze na papierze do pieczenia lub macie silikonowej (można też wysmarować blachę tłuszczem) i piec ok. 6 minut w temperaturze 180 stopni (170 z termoobiegiem) aż będą złote. Trzeba uważać, bo lubią się przypalać. Studzić na kratce.  

Piekę te ciasteczka od wielu lat. Uwielbiamy je. Przepis pochodzi ze starej już książki kucharskiej, którą kupiłam sobie na studiach, a do której jeszcze zdarza mi się zaglądać. Barbara Buczma, Bożena Bonik "Kuchnia francuska na codzień i od święta".
Wychodzi ich naprawdę dużo, więc rzadko kto ma dostatecznie dużo blach, żeby każde piec na nowej. Należy pamiętać, żeby przed układaniem surowych ciasteczek wystudzić blachę. 
Można je przechowywać parę tygodni w szczelnie zamkniętym naczyniu. 
Wiele lat męczyłam się siekając migdały ręcznie. Nawet czasami zastępowałam je płatkami migdałowymi - to też się sprawdza, ale wychodzą ciut gorzej (mielone też raz zastosowałam - porażka, nie polecam). Teraz wrzucam je do malaksera. Tylko trzeba być ostrożnym i w odpowiednim momencie przerwać siekanie. 
Kiedyś migdały zastąpiłam orzechami włoskimi. Wyszły dobre ciasteczka, ale jednak mniej smaczne niż w oryginalnym przepisie.




Więcej niż na tym zdjęciu już nie będzie, a było. Zjadły je moje dzieci zachwycone, że znowu je upiekłam.  Bo tak dawno tego nie robiłam :D.




środa, 4 stycznia 2012

Ślimaczki albo wirujące wiatraczki


Te ciasteczka przypominają mi wirujące na wietrze odpustowe wiatraczki. Takie ze sztywnego, błyszczącego, kolorowego kartonu. Nigdy ich nie chcę kupować. Bo to badziew, bo pięć minut szczęścia, a potem walają się i bałaganią rzucone w kąt. Bo można je łatwo zrobić samemu. Tylko... nigdy ich jakoś nie robimy. Chyba robię błąd. Ostatnio coraz częściej sobie myślę, że trzeba łapać drobne radości, małe chwile szczęścia, a nie czekać na te wielkie i pompatyczne.
Wiatraczki albo ślimaczki. Właściwie nie wiem, do których są bardziej podobne.


Robienie ich też sprawia mi wielką frajdę. Trochę się go bałam, wydawało mi się skomplikowane. Lubię rozwałkowywać ciasto na foli spożywczej, potem składać dwie warstwy i zwijać jak najbardziej ściśle i dokładnie. Naprawdę robiąc to mam sporą radochę. Chyba jestem nienormalna :D.
Choć mój mąż twierdzi, że dużo gorzej by było, gdyby wielką frajdę sprawiało mi jedzenie tych ciasteczek a nie robienie. Co za obrzydliwy pragmatyk. Jemu dużo większą przyjemność sprawia jedzenie ich. Ciekawe kto tu będzie olbrzymim pasibrzuchem. Czyżbym się zemściła ? :D.

Moje skojarzenia wariują dalej. Pamiętacie Diunę i czerwie pustyni? Podobne, prawda?


To nic strasznego. Stworzyciele dostarczali coś, co było przecież bardzo smaczne, tylko uzależniające. Czy od tych ciasteczek można się uzależnić?


Bardziej wyraziste ślimaczki zawdzięczam dwóm Basiom. Jedna zachęciła mnie do nich swoim postem na blogu. Druga na mniammniamie podpowiedziała, że zamiast kakao można użyć kawy. To był strzał w dziesiątkę. Ciasteczka wyszły pachnące, lekko wytrawne, bardzo dobre. Piekłam je wieczorem, a jeszcze rano dom rozkosznie pachniał kawą. Coś mi się wydaje, że będą często u nas gościć. Ku rozpaczy czy zadowoleniu pasibrzuchów? 

 Ślimaczki kawowe

Składniki:
  • 30 dag mąki
  • 15 dag cukru
  • 1 łyżka cukru z prawdziwą wanilią
  • 2 żółtka
  • 20 dag zimnego masła
  • 3 łyżki kawy
  • 2 łyżki kwaśnej śmietany (użyłam 18 %)

Wymieszać mąkę, cukier, cukier z wanilią. Nożem wsiekać masło. Dodać żółtka i energicznie zagnieść ciasto.
Jako osoba nie lubiąca się przemęczać, robię to oczywiście w malakserze. Wsypuję do niego sypkie składniki, dodaję masło w kawałkach, siekam do uzyskania „kaszy”. Następnie dodaję żółtka i kręcę, aż powstanie coś w rodzaju kuli. Ostatecznie czasem ją ręcznie króciutko dogniatam.
Ciasto podzielić na dwie, mniej więcej równe części. Z jednej uformować kulę, włożyć do plastikowego woreczka i włożyć do lodówki. Do drugiej dodać kawę i śmietanę. Zagnieść (można ręcznie, można w malakserze), uformować kulę i włożyć do lodówki. Powinno się chłodzić około 60 minut, ale może dłużej – tylko wtedy po wyjęciu z lodówki musi trochę się ogrzać.
Uciąć odpowiednio duże dwa kawałki folii spożywczej i położyć na stolnicy. Rozwałkować ciasto na grubość około 2 mm formując prostokąty (wychodzą o wymiarach mniej więcej 20cmx35cm, folia powinna być parę centymetrów dłuższa). Jeśli będzie się bardzo kleić, to wysmarować wałek mąką. Mimo, że masy różnią się konsystencją, wałkowanie ich nie sprawia dużej trudności. Gdy udało się już uformować dwa, w miarę równe prostokąty, należy je złożyć ze sobą, a następnie zdjąć folię z tej strony, którą wybraliśmy na wewnętrzną. Teraz należy posługując się folią zwinąć jak najbardziej ścisły wałek rolując wzdłuż dłuższego boku. Folii oczywiście nie należy zwijać, tylko pozostawiać na zewnątrz. Naprawdę nie jest to bardzo trudne, tylko może tak brzmi. Po zwinięciu roladę zawinąć w folię i schłodzić w lodówce co najmniej 60 minut. Moja czekała do następnego wieczora.
Nagrzać piekarnik do 180 stopni. Roladę kroić w plastry mniej więcej grubości 0,5 cm i układać na blasze na papierze do pieczenia bądź macie silikonowej zachowując mały odstęp. Piec ok. 10 minut. Studzić na kratce.  

Zamiast cukru z prawdziwą wanilią można użyć wanilinowego. 
Osobiście jestem przywiązana do stolnicy, ale wałkować można z powodzeniem na stole, na blacie lub czymkolwiek innym ;).
   

Z drugimi ciasteczkami była zupełnie inna historia. Od dawna mam w zamrażarce biały mak. Leży w niej sobie i się nie psuje, ale mnie kusi, żeby go jakoś wykorzystać i spróbować. Dodaję go czasem do batonów, ale to jednak nie do końca to. Wszystkie przepisy z nim, na jakie się natchnęłam, zawierają też migdały, a tych nie mogę jeść. Pewnie, że i tak bym spróbowała, jednak miałam ochotę bardziej cieszyć się jedzeniem pierwszego wypieku białomakowego z prawdziwego zdarzenia. Już przymierzałam się z duszą na ramieniu do makowca. Nigdy wcześniej go nie piekłam i mnie przerażał ;). Coraz bardziej oswajałam się z myślą o wyzwaniu makowcowym, kiedy znalazłam makowczykiPrawda, że piękne? Zachwyciły mnie ogromnie swoim wyglądem, a poza tym trzeba je rolować zupełnie, jak ślimaczki kawowe, a to mnie bawi. Makowiec będzie musiał poczekać na lepsze czasy :). Upiekłam z białego maku makowczyki. Niestety nie tak śliczne, jak ich protoplastki. Trochę pozmieniałam przepis i coś się obawiam, że wymaga jednak dopracowania z uwagi na wygląd. Na szczęście wyszły bardzo smaczne.

  



Makowczyki z białego maku
Składniki:

  • 200 g mąki
  • 40 g cukru
  • 30 g słodkiego mleka skondensowanego
  • 30 g miodu
  • 1 łyżeczka proszku do pieczenia
  • 75 g zimnego masła
  • 1 żółtko
  • 1 i ½ łyżki kawy Inki

Do masy makowej dodatkowo:

  • 50 g zmielonego trzykrotnie maku
  • 25 g orzechów włoskich
  • 25 g rodzynek


Rodzynki zalać wrzątkiem, odstawić na 5 minut. Odcedzić. Drobno posiekać. Orzechy również drobno posiekać.

W misce (bądź malakserze) wymieszać mąkę, cukier i proszek do pieczenia. Dodać masło, posiekać. Dodać mleko, miód i żółtko. Zagnieść ciasto. Podzielić na dwie części: mniejszą o wadze 100 g i większą, z której uformować kulę i odłożyć na bok zawiniętą w folię.

Mak, orzechy i rodzynki wymieszać z mniejszym kawałkiem ciasta na jednolitą masę. Mi wyszła o dość rzadkiej konsystencji. Na pewno nie takiej, jaką ma ciasto nadające się do wałkowania.
Odciąć dość duży kawałek folii spożywczej (mniej więcej długości 40 cm). Większy kawałek ciasta rozwałkować na prostokąt o wymiarach ok. 20cmx35cm o grubości 1-2 mm. Na nim rozsmarować nożem masę z makiem. Posługując się folią zwinąć ciasny rulon. Zawinąć w folię i włożyć na parę godzin do lodówki (lub na 10 minut do zamrażarki).
Nagrzać piekarnik do 175 stopni (165 z termoobiegiem).
Roladę kroić w plastry mniej więcej grubości 0,5 cm i układać na blasze na papierze do pieczenia bądź macie silikonowej zachowując mały odstęp. Piec ok. 10 minut. Studzić na kratce.  


Mak trzykrotnie mielony
Składniki na ok. 150 g zmielonego maku:
  • 1/2 (125 ml) szklanki mleka
  • 1/2 (125 ml) szklanki wody
  • 1/2 (125 ml) szklanki maku
Zagotować mleko z wodą. Wsypać mak i na małym ogniu gotować przez 40 minut. Od czasu do czasu zamieszać. Zestawić z ognia, przykryć i zostawić do ostygnięcia. Wstawić do lodówki, żeby był zimny. Zmielić trzy razy maszynką do mięsa, sitkiem o drobnych dziurkach. Użyć ile potrzeba, resztę można podzielić na porcje i zamrozić.

  




Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...