Egipska zupa cebulowa.

 

Życie porami roku. Rytmem słońca, deszczu, ciepła i zimna. Tym co rodzi ziemia. Wyczekiwanie na pierwszą pokrzywę. Obiecywanie sobie, że wreszcie pozbieram listki mniszka przed kwitnieniem i spróbuję, jak smakuje zrobiona z nich sałatka.

Diety różnorakie to nie pomysł lat ostatnich. Posty to ich starsi bracia, którzy mieli jeszcze starsze rodzeństwo w starożytności. Ciekawe, czy to odpowiedź na zbyt łatwy dostęp do jedzenia? Oczywiście nie całej ludzkości, tak dobrze nigdy nie było i nie jest.

Posty w średniowieczu trwały w sumie ponad pół roku. Co wcale nie znaczy, że podczas nich jedzono niesmacznie. Przynajmniej nie na stołach wielmożów. Niedozwolone było wszystko, co pochodziło od zwierząt. Z drugiej strony to, co żyło w wodzie zwierzęciem w rozumieniu postu nie było. Nawet bobry można było jadać. A mleka i przetworów z niego - nie. Jednak inaczej niż dzisiaj.

Wielki Post i przednówek. Zbiegają się w czasie. Dni stają się coraz dłuższe, spiżarnia bywała coraz bardziej pusta, a nic jeszcze za bardzo nie rosło. Chyba że korzonki - umiejętności zbierania jadalnych, dziko rosnących nie posiadłam. Może szkoda ;). 

Wielki Post, czas wyrzeczeń. Coraz bardziej mi z nim po drodze. Pasuje do niego egipska zupa cebulowa.

Przepis na nią znalazłam prawie dwadzieścia lat temu w "Twoim Stylu". Maria Lemnis i Henryk Vitry pisali w nim co miesiąc o jedzeniu. Autorzy dla mnie kultowi. Uczyłam się gotować z ich "Kuchnią dla samotnych i zakochanych" w ręku. Czytywałam ją i "Staropolską kuchnię" do poduszki. I choć niektóre ich przepisy trącą trochę myszką, to dalej traktuję ich, jak mistrzów.

Przepis znalazłam, zupę ugotowałam i się nim zachwyciłam. Troszeczkę go zmodyfikowałam (zmiany naprawdę prawie kosmetyczne). Jeśli nie zabieli jej się śmietaną, to spełnia wszystkie wymogi średniowiecznych postów. Diety wegetariańskiej (a nawet wegańskiej) również.

Egipska zupa cebulowa

składniki:

• 300 g cebuli (średnia cebula, taka jak na zdjęciach waży ok. 70 - 80 g)
• 2 łyżki oliwy
• 1 litr bulionu warzywnego 
• 1 łyżka mąki (niekoniecznie)
• 1/2 szklanki ryżu
• sok z 1/2 cytryny
• 1/2 szklanki śmietany (niekoniecznie)
• ok. 1/4 łyżeczki gałki muszkatałowej
• ew. sól do smaku

Ugotować ryż.
Cebulę obrać i pokroić w þółplasterki. W garnku rozgrzać oliwę, wrzucić cebulę. Zeszklić, ale nie rumienić. Posypać mąką, wymieszać, zalać bulionem, ponownie wymieszać. Przykryć. Gotować na małym ogniu 15 minut. Dodać ugotowany ryż. Doprawić sokiem z cytryny i gałką muszkatołową. Spróbować, ew. dosolić. Można zabielić śmietaną, choć i bez niej zupa jest bardzo dobra.

Bardzo po cichutku się przyznam, że nie zawsze gotuję lub mam wcześniej ugotowany bulion. Z drugiej strony nie stosuję nic, co ma w sobie glutaminian sodu - bolące brzuchy moich dzieci skutecznie mnie tego oduczyły. Czasem ratuję się wodą z vegetą natur obiecując sobie solennie, że wreszcie pomieszam swoją własną przyprawę warzywną, która uprości mi gotowanie zup, gdy leń lub brak czasu mnie dopadną.